Γονικός ρόλος ή σωτηρία εαυτού;
Υπάρχουν στιγμές που νιώθω,
στιγμές που είμαι,
και στιγμές που απλώς υπάρχω.
Το νιώθω είναι βίωμα.
Το είμαι είναι ταυτότητα.
Το υπάρχω είναι επίγνωση.
Ανάμεσά τους γεννιέται η πιο αληθινή ανθρώπινη εμπειρία — και εκεί αποκαλύπτεται η ουσία του γονεϊκού ρόλου.
Είναι σημαντικό να ξεκαθαρίσουμε ότι
το να νιώθεις γονέας και το να είσαι γονέας
είναι δύο τελείως διαφορετικές καταστάσεις.
Το ΕΙΜΑΙ γονέας είναι μια κατάσταση εαυτού
που αποκτάται στο μαιευτήριο.
Το ΝΙΩΘΩ γονέας, όμως,
είναι μια συναισθηματική πράξη που χτίζεται στιγμή τη στιγμή.
Όπως όλες οι σχέσεις,
έτσι και η σχέση με τα παιδιά μας
χτίζεται στις δύσκολες στιγμές.
Κάθε διαφωνία, κάθε σύγκρουση,
δομεί τη βαθύτερη υφή της.
Οι σχέσεις αποκτούν ποιότητα μέσα από τη δυσκολία.
Με το παιδί μας, χρειάζεται να θυμόμαστε:
η σχέση αυτή δεν είναι η πορεία προς τη σωτηρία του εαυτού μας. Δεν θεραπευόμαστε μέσα από εκείνο.
Δεν είναι καθρέφτης των τραυμάτων μας.
Η σχέση μαζί του έχει όρια και κανόνες — εκ μέρους μας. Είμαστε ευγενικοί.
Είμαστε σαφείς.
Είμαστε διαθέσιμοι.
Το παιδί έχει προτεραιότητα.
Είναι ξεχωριστή προσωπικότητα από εμάς.
Θέλουμε να νιώθει ασφάλεια
μέσα στην ελευθερία να γίνει ό,τι είναι φτιαγμένο να γίνει.
Δεν είναι ενήλικας από τα δώδεκά του.
Είναι παιδί.
Και πρέπει να νιώθει παιδί.
Δεν σώζουμε τον εαυτό μας μέσω των παιδιών μας.
Μπορούμε να θυμώσουμε, να κουραστούμε, να «κλατάρουμε» — αλλά όχι εις βάρος τους.
Όχι εκεί που αρχίζει η ζωή, η ασφάλεια, η ευημερία τους.
Δεν χωρά δικαιολογία:
«Είχα τα δικά μου.»
«Είμαι άνθρωπος κι εγώ.»
«Ξέρω, έκανα λάθος αλλά…»
Αν θέλεις να νιώθεις και να είσαι γονιός,
μάθε να υπάρχεις συνειδητά.
Εκεί γεννιέται η αγάπη χωρίς ιδιοκτησία,
η φροντίδα χωρίς φόβο,
η γονεϊκότητα που μεγαλώνει ελεύθερους ανθρώπους.
Δημουλή Σίλεια
*MSc, MEd Ψυχολόγος – Συστημική Θεραπεύρια Οικογένειας