Ειμαστε σε μια εποχή όπου τα παιδιά σηκώνουν μεγάλο φορτίο, τις προσδοκίες των γονέων τους… κάποτε ήταν εμφανείς ενώ τώρα είναι κεκαλυμενες οι απαιτησεις…αυτό δημιουργεί ολοένα και περισσότερο βάρος στα παιδιά.
Απο νωρίς καλούνται να ικανοποιήσουν τους γονείς, ακόμα και στην ηλικία των 11-12 ετών, όπου τα παιδιά καλούνται να «αποδείξουν» την αξία τους μέσα από τις σχολικές τους επιδόσεις .
Αυτό το διάστημα ποσα παιδιά υπομένουν εξετάσεις για τα πρότυπα Γυμνάσια. Μελέτη, φροντιστήρια, εξαντλητικά ωράρια και άγχος — όχι για τη γνώση, αλλά για το αποτέλεσμα.
Και προκύπτει η ανησυχια…αν δεν τα καταφέρεις, τι είσαι;
Το μήνυμα “να είσαι πρώτος”, κάνει την επιτυχία να φαίνεται μονόδρομος, κάθε αποτυχία φαντάζει καταστροφή.
Ας αναρωτηθούμε…το παιδί που «δεν τα κατάφερε» είναι καταδικασμένο να νιώθει κατώτερο; ανεπαρκές;
Προσοχη!!!! Η αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος…δεν βρίσκεται στο να διακυβευεται η αυτοπεποίθηση του νεαρού εφήβου…
Η αληθινή αξία του παιδιού δεν φαίνεται στην επίδοση αλλά στην προσπάθεια, μην το ξεχάσετε! Στη δημιουργικότητα, στη συνεργασία, στην ανθεκτικότητα. Εκεί πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας – γονείς και εκπαιδευτικοί.
Δεν χρειάζονται όλοι να είναι πρώτοι. Χρειάζονται όλοι να νιώθουν αρκετοί.
Ας επαναπροσδιορίσουμε τα πρότυπα που προβάλλουμε.
Προσοχή όταν η πρωτιά γίνεται αυτοσκοπός, η αυτοπεποίθηση διαλύεται…